BLOG

Blog In de Voetsporen van de Godin in Kreta

Afgelopen jaar was ik voor het eerst in Griekenland en wel op het eiland Kreta.
Ondanks dat het een wat korte vakantie was, was het eiland een prettige onverwachte verassing!
Het ruige gebergte, afgewisseld met groene lage gebieden, stukken met bossen en heel veel olijfbomen :) was iets wat ik totaal niet verwacht had.
Ik vond het geweldig.
In die korte tijd ontdekte en bemerkte ik al wel dat er, behalve de stranden en resorts e.d. ook nog een diepere laag aanwezig was op het eiland........

Eenmaal thuis verdiepte ik me meer in de geschiedenis van Kreta en al lezend kwam ikoude krachtplekken tegen gewijd aan de Moeder Godin en een oude cultuur waarin de vrouwelijke sacrale elementen krachtig aanwezig waren en er voorspoed en harmonie was tussen man en vrouw zoals tijdens bijv. de MinoÏsche cultuur.

Dit jaar ging ik/wij (samen met mijn man Edwin) weer opnieuw naar Kreta met een hele lijst met speciale plekkenom de plekken zelf te bezoeken en mn. te voelen hoe de energie was, was die ok of was die niet zo ok. En zo konden we meteen een selectie makenof dit een plek zou zijn om met een groep te gaan bezoeken.
Behalve de bekende oude paleis-tempels, bezochten we ook de plekken in de natuur waarin je de vrouwelijke kracht nog steeds kan ervaren: in grotten, op de plekken waar het water uit de berg stroomt, kloven, bomen, heuveltoppen.

Heel oude plekken waar gedurende lange tijd het heilige, het sacrale van de godin geëerd werd.

Het was een ware ontdekkingstocht over zand weggetjes vol stenen en dan opeens een prachtig aangelegde trap naar een grot ontdekken, geitenpaadjes die omhoog leidde naar...... uiteindelijk de tempel ruïne waar we naar op zoek waren, hekken die dicht zaten....op het eerste gezicht...... en als je beter keek was er een ijzerdraadje wat je open kon maken.

Mijn hart bleek mijn pendel bij het zoeken enontdekken van de sacrale plekken in bijv. een tempelruïne.

Ik bleek daar feilloos te voelen of ik goed zat of niet.

Op een van de laatste dagen voerde ik een dankbaarheids ritueel uit, boven op een berg in het aangezicht van de ondergaande zon. En met het uitgieten van wijn, water en honing en het uitspreken van mijn dank aan de godin voor het begeleiden en zorgen voor ons tijdens deze reis, sprong mijn hart wagenwijd open, tranen van ontroering in mijn ogen en voelde ik een diepe dankbaarheid terug.

Binnenin kriebelt het om hier een geweldig mooie groepsreis van te gaan samenstellen.

In mijn komende blogs zal ik wat dieper in gaan op de oude, sacrale vrouwelijke cultuur die nog op het eiland te vinden is.